Nieuws


De Italiaanse slag - dinsdag 11 september 2018

Ik had mijn interview in Rome al snel te pakken. Begin januari stuitte ik op Locanda del Girasoli, een restaurant waar een gedeelte van het personeel bestaat uit mensen met het Syndroom van Down. Dat mensen met een verstandelijke beperking in de horeca werken, is op zich niet vreemd. In Nederland heb je tal van zulke initiatieven, meestal opgezet door een organisatie die zulke mensen ondersteunt. Daar leek hier geen sprske van. Hoe zat het dan?  Interessant genoeg om uit te zoeken. Ik legde contact.
 
Ik kreeg snel antwoord terug. Ja hoor, ik was welkom. Ik moest het maar laten weten wanneer ik in Rome zou zijn. Zo ging de hele correspondentie de daarop volgende maanden. Korte antwoorden en pas vlak voor vertrek een naam. Zou ik dit nu wel doen?  Ik had niemand anders geregeld om te interviewen in Rome, dus vooruit dan maar. 
 
Gisteravond reisde ik per metro naar de Via dei Sulpici. Via Google Streetview had ik al uitgedokterd dat het niet  de meest chique buurt van Rome zou zijn. En dat klopte helemaal. Van de beschrijving van Google maps klopte als vertrouwd ook weer niet al te veel. Na het nodige vragen en dwalen bereikte ik dan toch nog net voor de afgesproken tijd het restaurant. 
 
Ik vraag naar mijnheer X. 'Die is er vandaag niet.' Dat begint al lekker. Mevrouw Y en haar jongere collega Z willen mij wel te woord staan. Hun Engels is goed genoeg voor een paar eenvoudige vragen, maar wanneer ik naar details vraag, komt die vraag niet over. De personen met Syndroom van Down moet je natuurliik niet vragen naar hun financiele situatie en hoe ze daar tewerk zijn gesteld (subsidie door overheid). Dat schijnt niet het geval te zijn, zover ik de antwoorden van Y begrijp. 
 
 
Gedeelte van het interieur van het restaurant
 
 
Om een kort verhaal kort te houden: het is geen uitputtend journalistiek interview geworden. Het artikel zal dus niet al te lang worden. Ik kan het oplossen met een beschrijving van de toegankelijkheid en foto's van het restaurant erbij. Die heb ik wel gemaakt (en van het personeel natuurlijk). Ik was van plan er te blijven eten, maar dat zou pas vanaf opening kunnen (19.30 uur). Ik had niet veel goesting in het donker weer te lopen verdwalen, het is echt heel moeilijk te vinden, zo afgelegen ligt het. Ik kreeg de uitnodiging met het personeel mee te eten. Zij hadden rijst met vlees. Ik ben vegetariĆ«r. Voor mij was er dan koude couscous met tomaat en humus. Allez, het vult. De 'directeur' die geen Engels sprak, 
bracht mij daarna snel naar de metro. Als ik dat stuk weer had moeten lopen ...
 
Ondertussen vraag ik mij af of ik nu al die maanden alleen contact heb gehad met X en waarom hij mij niet even kon zeggen dat hij er niet bij zou zijn. Fransen staan erom bekend dat ze dingen met de Franse slag afhandelen. Kennelijk bestaat er ook de Italiaanse slag. 
 
Morgen ben ik eigenlijk alleen maar bezig om in Valletta te geraken. Rond 19:30 uur hoop ik in mijn hotel te zijn. En dan zal ik nog wat willen eten. Morgen dus even geen blog. Donderdag weer nieuwe avonturen en indrukken.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit bericht geplaatst.


Reageren:

Anti-spam 8 + 11 = (antwoord in cijfers invullen!)


Terug naar de vorige pagina >