Het buikgevoel van Kim is nu goed

Onderstaand interview met Kim uit 2013 is een momentopname. Hoe het nu gaat met Kim leer je via de sociale media.  
 
Als erkende gehandicapte heb je in Vlaanderen recht op gratis openbaar vervoer met De Lijn. Zo reis ik op zondag 5 mei met mijn speciale pas per bus van Antwerpen naar Turnhout en van Turnhout naar Beerse voor mijn interview met Kim Bols. Al met al een reis van anderhalf uur. Kim ontvangt mij hartelijk met koffiekoeken. Terwijl we daarvan smullen, leer ik de vrouw achter de site kimbols.be beter kennen.
 
Afbeelding invoegen                                                                                    
                                Kim met haar honden Olly (l) en Xpencer (r)
                                                               
Op haar site die al meer dan tien jaar online is en nog steeds wordt uitgebreid, vertelt Kim uitvoerig over haar visuele handicap. Omdat het mij vooraf niet zinvol leek standaardvragen te stellen waarvan de antwoorden op haar site te vinden zijn, val ik gelijk met mijn eerste persoonlijk gerichte vraag in huis: vond je het niet frustrerend dat je na blind te zijn geboren toch een periode hebt kunnen zien om daarna weer zo goed als blind te raken? ‘Ik heb tot mijn twaalfde inderdaad iets kunnen zien. Toch heb ik die periode niet heel intens beleefd. Tijdens mijn puberteit ging mijn zicht weer achteruit. Ik kropte mijn emoties daarover op. Ik wilde mijn ouders er niet mee lastig vallen. Ik was verlegen en had weinig goede vrienden met wie ik erover kon praten. Op de leeftijd van 18/19 jaar werd ik plotseling heel ziek. Alle emoties kwamen daarmee tegelijkertijd los. Daarna ben ik wel begonnen over mijn gevoelens te praten. Met een psycholoog, medewerkers van het revalidatiecentrum, mijn ouders. Uiteindelijk moest ik mijn handicap toch zelf een plek geven. Leren accepteren.’

Acceptatie niet eenvoudig 

Dat accepteren ging niet van een leien dakje. Lange tijd weigerde Kim in te zien dat ze vanwege haar visuele handicap hulpmiddelen moest gebruiken. Bijvoorbeeld de witte stok. ‘Tegenover de witte stok heb ik jarenlang haat gevoeld. Ik wilde hem per se niet gebruiken. Daardoor kwam ik ook niet veel meer buiten, want mijn mobiliteit was door die weigering beperkt. Ik snapte niet hoe al het verkeer werkte en wilde het ook niet snappen. Ik kon mijn handicap alleen maar zwart-wit bekijken. Ik wilde niet weten van oplossingen om de moeilijkheden te lijf te gaan.

‘Een oogarts in het revalidatiecentrum stelde mij op een gegeven moment toch voor een blindengeleidehond te nemen. Ook dat weigerde ik eerst. Later diende ik dan alsnog een aanvraag daarvoor in. Het duurde nog vijf jaar voordat Olly bij mij in huis kwam. Ondertussen ging ik dan eindelijk de blindenstok gebruiken en ook die heb ik nu nog steeds nodig. Niet als Xpencer voor mij aan het werk is. Wel als de hond los loopt of als ik met de gepensioneerde Olly op stap ben. Ik nam de beslissing om een hond te nemen, omdat ik ondanks mijn beperking zoveel mogelijk zelfstandig wilde leven en socialer wilde zijn. Ik durfde haast niet alleen naar buiten. Met de hulp van een hond moest dat wel.

Het klinkt raar, maar ik ben nu blij dat ik dit diepe dal heb doorgemaakt. Ik weet daardoor wat het is om in een moeilijke situatie te verkeren. Met die kennis wil ik anderen helpen. Dat is een positief gevolg. Ik had het niet alleen emotioneel moeilijk. Ook fysiek sloeg het door. Ik was heel mager, sliep slecht en had hartkloppingen.’

Hoe gingen je ouders en je zus om met je handicap en de moeilijkheden daaromtrent?

‘Mijn ouders hadden het er allebei moeilijk mee, maar ze gingen er anders mee om. Mijn moeder toonde het niet en liet mij altijd de vrije hand. Mijn vader daarentegen liet zijn gevoelens wel de vrije loop. Hij huilde tranen, had last van stress en was zeer bezorgd als ik alleen naar buiten ging. Hij "achtervolgde" me zelfs om er zeker van te zijn dat mij niets overkwam. Mijn zus helpt me waar mogelijk. Ook nu nog. We hebben altijd een goede band gehad met elkaar en wonen tegenwoordig vlak bij elkaar.’

De ene hond is de andere niet

Bij binnenkomst werd ik ook direct met veel enthousiasme begroet door Xpencer, nog niet zolang de nieuwe blindengeleidehond (zwarte labrador retriever) van Kim. Ook tijdens het gesprek bleef Xpencer geregeld om aandacht van mij vragen. Olly daarentegen lag rustig in haar mand te slapen. Natuurlijk is er het leeftijdsverschil, Xpencer is 2 ½ en Olly 9,5, maar dat is niet de enige verklaring. ‘Xpencer is vanuit zichzelf een krachtige, energieke hond. Hij komt uit een Engelse werklijn en wil daardoor altijd graag aan het werk. Hij is een pittige hond, maar zacht en gevoelig. Olly is altijd al rustiger geweest. Zij is met mij meegegroeid. Het duurde bijvoorbeeld een half jaar voordat ik met haar weg durfde met de trein en bus. Zij heeft mijn wereld geopend.’

Ik weet dat je blindengeleidehonden niet mag aaien. Zijn er nog meer zaken waar je als niet-blinde op moet letten? 

‘Je mag ze niet aaien als ze een tuig omhebben, want dan zijn ze aan het werk. Voor de rest mag het wel, als zowel de hond als de persoon die wil aaien daarvoor toestemming hebben gekregen. Je moet ook niet tegen een hond praten als die aan het werk is, of hem proberen uit te testen. Verder is het onnodig om een blinde met hond proberen te helpen met de beugel of de leiband vast te nemen. Er komen steeds meer blinden en slechtziende personen met een geleidehond in het straatbeeld. Daardoor komt er gelukkig ook steeds meer sensibilisering over deze honden op gang.’

Fascinatie voor het medische

Tijdens haar secundair was Kim goed in talen, vooral in het Frans. Na school ging ze daarom thuis werken als vertaalster. Eerst bijna vijf jaar lang voor een softwarebedrijf, dat na die periode failliet ging. Vervolgens werkte ze opnieuw als vertaalster voor een hulpmiddelenleverancier. Sinds 2010 zit Kim zonder werk. Ze volgt ondertussen wel deeltijds de studie ‘Medical Management Assistent’. Ik vraag haar wat ze met die studie hoopt te bereiken.

‘Ik wilde heel graag deze studie doen. Er wordt aan je IQ en EQ gewerkt. Mijn interesse heeft ook altijd in de medische sector gelegen. Het vertalen heeft me nooit volledige voldoening gegeven. Mijn huidige studie is niet altijd even makkelijk vanwege mijn handicap. Sommige vakken of opdrachten zijn te visueel gericht. Ik krijg dan vervangopdrachten die zeker niet minderwaardig zijn. Ik steek veel energie in mijn studie. Momenteel ben ik vooral druk bezig met het zoeken naar een stageplaats vanaf september. Dat is niet eenvoudig. De medische softwarepakketten zijn veelal niet toegankelijk met schermuitleesprogramma's. Ik zoek dus iets administratiefs. Daar heb ik zeker de vaardigheden voor. Het hoeft niet per se in een ziekenhuis of bij een huisarts te zijn. Een job in de algemene medische sector kan eveneens mogelijkheden bieden.’

De computer, en dan vooral internet, speelt een belangrijke rol in het leven van Kim. Ze heeft haar vriendenkring er enorm mee weten uit te breiden. Daarnaast gebruikt ze internet om voorlichting te geven aan anderen over hoe het is om blind te zijn. ‘Dankzij internet heb ik nu een goede sociale kring opgebouwd. Mensen met wie ik ook privé afspreek. Dat zijn anderen met een visuele handicap, maar net zo goed mensen zonder. Die contacten met de ‘gewone’ maatschappij heb ik nodig. Met mijn eigen website hoop ik in de toekomst nog veel meer info te kunnen verzamelen en door te geven aan blinden en slechtzienden. Er gaat veel tijd in die site zitten, want hij is nooit af.’

Ik ben gelukkig

Kim is bijna 35 en voelt zich momenteel heel gelukkig in haar eigen woonst in Beerse. ‘Ik ben in Beerse opgegroeid en ken hier de weg, net als mensen mij kennen. Als ik naar de supermarkt ga, word ik altijd geholpen. Dat lijkt me lastiger in een vreemde stad. Hoe zou je daar je boodschappen doen? ‘Ik heb sinds kort een poetshulp en moest daarvoor spullen aanschaffen in Turnhout. Xpencer leidt mij in dat geval naar de kassa via het commando ‘find the counter’ en daar leg ik dan uit dat ik blind ben en hulp nodig heb. Iedereen is altijd bereid mij te helpen. Ik zou inderdaad niet snel boodschappen doen in een vreemde supermarkt. Dat is niet nodig, want hier in Beerse zijn al twee supermarkten. Word ik alsnog naar een vreemde winkel gestuurd, dan ga ik er wel heen en vraag dan om hulp/begeleiding. Ik ga dan ook altijd mee de winkel in, zodat ik weet hoe het zit met de bewaartijd van producten.

‘Ik ben blij met mijn huidige vrijheid. Aan een relatie denk ik totaal niet. Ik heb niet het gevoel dat ik iets mis. Ik voel me gelukkig zo. Natuurlijk zijn er ook nu wel momenten dat ik het moeilijk heb. Ik ben blij dat ik mijn gevoelens dan niet meer uitschakel.’

Ik merk aan de manier waarop ik meer dan een uur met Kim zit te praten dat ze het meent. Dankzij haar honden en hulpmiddelen voor de computer (brailleleesregel en spraakherkenning) kan Kim geheel zelfstandig functioneren. Ze heeft zelfs een horloge in braille voor de tijd en kookt haar eigen potje. ‘Ik kook graag. Typische gerechten uit de Kempen. Mijn vader heeft me geleerd waar ik op moet letten.’

Wanneer ik haar tot slot vraag welke song ik voor haar mag noteren, vervalt ze even in twijfel. ‘Ik twijfelde sterk tussen een classic die altijd goed blijft en een meer recent nummer. Ik heb dan voor een meer modern nummer gekozen: "Set fire to the rain" van Adele. Het "buikgevoel" dat eruit klinkt, spreekt mij zeer aan.’ 'Buikgevoel' is een woord dat Kim vaker gebruikte tijdens ons gesprek. Het leven moet goed voelen. Dat is zeker het geval bij Kim op dit moment. 
 
Copyright tekst en foto: Johan Peters, 8 mei 2013 - ...